Każdy nas posiada różny zestaw cech, które odpowiadają za to jacy jesteśmy i jaki mamy charakter. Cechy osobowości można pogrupować ze względu na ich cechy charakterystyczne.

Cechy osobowości możemy pogrupować ze względu na:
a) wiek, płeć, wykształcenie
mężczyźni w starszym wieku – wykazują społeczną izolację
wyższe wykształcenie – zmniejsza ilość powiązań z rodziną, wzrasta ilość powiązań spoza rodziny
pracujące kobiety – otrzymują mniej wsparcia od męża, a więcej od kolegów z pracy, otrzymują więcej wsparcia uznaniowego
określone cykle życia – wyznaczają strukturę sieci wsparcia
małżeństwa z małymi dziećmi – włączają do sieci inne małżeństwa z małymi dziećmi

b) cechy osobowości:
- o poziom koherencji
- o styl przywiązania

Poczucie koherencji – tworzy się do 30 roku życia.
Koherencja – poczucie, że wszystko wokół tworzy sensowną całość, wszystko pasuje do siebie.
Antonovsky – stworzył koncepcję koherencji:
- wszyscy koncentrujemy się na patogenezie (patrzymy na ludzi jako albo na zdrowych albo na chorych, cała uwaga zwrócona jest na to jak zapobiegać chorobom, jak z nimi walczyć, jakie czynniki wpływają na pojawienie się choroby np. stres)
- trzeba nauczyć się żyć ze stresem.

Organizm jest samoregulujący się i autonomicznie przesuwa się w stronę zdrowia.

Antonovsky proponuje skupienie się na santogenezie  - na tym co sprzyja zdrowiu, co powoduje, że jesteśmy zdrowi, dzięki czemu funkcjonujemy. Zgeneralizowane zasoby, to nie tylko to co posiada człowiek, ale również zasoby innych ludzi w sieci.

3 komponenty:
- Sensowność – komponent emocjonalno – motywacyjny, umiejętność nadawania sensu temu, co się z człowiekiem dzieje, poziom zaangażowania jednostki w jej własne życie, poczucie wartości życia, woli życia, oraz przekonanie, że warto się angażować i kreować własne życie.
- Zaradność – osoba, która potrafi przeciwstawić się trudnościom, ma poczucie, że posiada zestaw umiejętności, który pozwala jej pokonać przeszkody. Osoba ma zasoby i potrafi je wykorzystać w obliczu problemów, jest aktywna w pokonywaniu trudności, staje się silniejsza, osoba taka ma poparcie wśród znajomych, w środkach materialnych, zasoby mogą być „nie moje”, mogą pochodzić  z otoczenia, korzystanie ze wsparcia jest wspaniałą umiejętnością i ta umiejętność sprawia, że człowiek jest zaradny.
- Zrozumiałość – zdolność do rozumienia, spójność, właściwość, która powoduje, że bodźce odbierane ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego, które są nośnikami informacji, tworzą określoną strukturę i dlatego można je wyjaśnić oraz przewidzieć. Człowiek potrafi nadać napływającym bodźcom porządek, strukturę, jasność. Człowiek ma zdolność do poznawczego zorientowania się we własnym stanie i otoczeniu. Potrafi przewidywać. Poczucie rozumienia świata powoduje, ze człowiek czuje się bezpieczny, nie czuje się zagubiony w świecie.

Definicja koherencji wg Antonovsky:
- globalna orientacja człowieka wyrażająca stopień w jakim człowiek ten ma dojmujące, trwałe, choć dynamiczne poczucie pewności, że bodźce napływające w ciągu życia ze środowiska wewnętrznego i zewnętrznego mają charakter ustrukturyzowany, przewidywalny i wytłumaczalny, dostępne również są zasoby, które pomagają sprostać wymaganiom stawianym przez te bodźce, a wymagania te są dla niego wyzwaniem wartym wysiłku i zaangażowania.

Poczucie koherencji – rozwija się dzięki wsparciu innych mądrych, silnych ludzi, później to poczucie koherencji przejmuje funkcję kierowniczą i wpływa na wsparcie.
Osoby o wyższym poczuciu koherencji lepiej dostrzegają wsparcie i lepiej z niego korzystają, umieją je też budować.

Styl przywiązania – wytwarza się bardzo wcześnie i szybko, wiąże się z doświadczeniem z okresu dzieciństwa, głownie kontakty z matką:
- matka jest wyznacznikiem fizycznego środowiska, jest punktem odniesienia
- jeżeli matka daje poczucie bezpieczeństwa, to dziecko myśli, że świat jest bezpieczny
- jeżeli matka daje ciepło, to dziecko myśli, ze świat jest dobry

Dziecko uczy się, że:
- środowisko odpowiada na jego potrzeby od razu
- otoczenie spełnia potrzeby, ale dziecko musi długo prosić (krzyczeć)
- otoczenie nie spełnia potrzeb, nie reaguje gdy dziecko musi długo prosić, to pojawia się zachwiane poczucie własnej osoby, jest poczucie, że nie zasługuje na zainteresowanie ze strony środowiska

Model medyczny powinien być stosowany chwilowo, gdy działa dłużej lub ciągle jest niszczący dla obu stron, model ten ubezwłasnowalnia, człowiek o niczym nie musi myśleć, niczym się martwić. Jeśli człowiek oddaje swój los w czyjeś ręce, jest to niebezpieczne, bo człowiek uzależnia się od innych osób, np. od lekarza, terapeuty.

Pacjent w modelu medycznym jest najlepszym pacjentem, o nic nie pyta, wszystko przyjmuje, co lekarz powie. Osoba wspierająca ma poczucie władzy, braku kontroli, łatwo to prowadzi do patologii, poczucia, że jest się nieomylnym, najlepszym, można żyć czyimś życiem. Jeśli nie ma kontr zdania to się degenerujemy. Cechy osobowości i cechy demograficzne wpływają na korzystanie ze wsparcia.

Kobiety socjalizowane, by dobrze funkcjonować w wsparciu potwierdzają relacje, to czy ta relacja jest dobra, przejmują się problemami osób z sieci, czują się zobowiązane do reagowania. Mężczyźni rozumieją problemy zadaniowe i wtedy wspierają, natomiast problemy emocjonalne, relacyjne ich nie interesują, nie angażują się w to, bo to jest ograniczeniem realizacji zadań w związku. Kobiety realizują wsparcie w relacjach, ale nie mówią o tym partnerowi, w pewnym momencie czują się w tym samotne, bo mężczyźni tego nie rozumieją, ani nie aprobują.

Mężczyźni – korzystanie ze wsparcia jest dla nich bardzo trudne, bo obniża ich miejsce w hierarchii, dlatego gdy partnerka potrzebuje od niego wsparcia, a on widzi, że ona sobie poradzi, to nie pomaga. Kobieta sobie radzi, ale ma żal do partnera, ze jej nie pomógł, a on tego nie może zrozumieć.

2. cechy osobowości wpływają głównie na wsparcie czyli styl przywiązania i koherencję:
- ekstrawersja – lepiej funkcjonuje w relacjach, jest w nich bardziej otwarta, lepiej nawiązuje relacje
- introwersja

Kompetencja społeczna podmiotu – odpowiada na potrzeby osób z grupy, dba o dobre funkcjonowanie w grupie.
Osoby mające wysokie kompetencje społeczne rozpoznają relacje, które powinno się utrzymać, które wspierają, od tych, które powinno się zakończyć, które niszczą. Związki toksyczne świadczą o patologii. Osoby kompetentne społecznie lepiej radzą sobie z problemami, wpływ na to ma również doświadczenie.

Różnice między Protestantami i Katolikami: interesuje psychologów charakter Protestantów i Katolików od strony norm dotyczących samowystarczalności i podchodzenia do pracy

Protestant – człowiek jest zobowiązany do pracy, powinien dobrze spożytkować czas, rozrywki umiarkowane, które są nagrodą za pracę; człowiek powinien być samowystarczalny, powinien sam sobie radzić, potrzeba pomocy jest czymś ostatecznym, jest oznaką słabości, korzystanie ze wsparcia nie jest rzeczą godną człowieka, dłużej zostawiają drugiego człowieka bez wsparcia z jego problemami, żeby sobie sam radził, unikają okazywania słabości

Katolik – praca nie ma takiego dużego znaczenia; uważają, że powinniśmy sobie wzajemnie pomagać, dzielić się tym co mamy.