Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje leasingu:
- operacyjny
- finansowy (kapitałowy)

Klasyczna umowa leasingu operacyjnego polega na czasowym przekazaniu w użytkowanie dobra inwestycyjnego, przy czym czas ten jest krótszy niż okres normatywnego zużycia leasingowanej rzeczy. W sensie prawnym czas trwania tej umowy jest znacząco krótszy od okresu amortyzacji. Ponadto po wygaśnięciu umowy przedmiot leasingu zwracany jest właścicielowi czyli leasingodawcy. Umowa taka nie zawiera zapisu o wykupie przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę po jej zakończeniu. Przedmiot leasingu zaliczany jest do składników majątku leasingodawcy, który ma prawo do odpisów amortyzacyjnych z tytułu posiadania rzeczy.

W umowie leasingu finansowego mamy do czynienia z odwrotną sytuacją. Przedmiot leasingu zaliczany jest do składników majątku leasingobiorcy, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Do kosztów uzyskania przychodu zalicza jedynie część „odsetkową” czynszów leasingowych a dla leasingodawcy tylko ta część czynszu stanowi przychód. Czas trwania leasingu kapitałowego jest z reguły zbliżony do normatywnego okresu zużycia rzeczy (okresu amortyzacji) i zawiera klauzulę o wykupie przedmiotu przez leasingobiorcę na zakończenie umowy.

Jak wynika z tabeli powyższe formy różnią się głównie sposobem naliczania amortyzacji i rat oraz ich kwalifikacji w kosztach uzyskania przychodów. W przypadku leasingu operacyjnego wszystkie wydatki, jakie ponosi leasingobiorca – raty leasingowe, opłaty manipulacyjne, prowizja, a także wartości środka trwałego, która jest płacona po umowie, aby uzyskać prawo własności tego środka – są kosztami uzyskania przychodu. W leasingu finansowym natomiast część czynszu odpowiadająca cenie nabycia lub wytworzenia nie jest kosztem uzyskania przychodu. Kosztem takim jest jedynie pozostała część nazywana odsetkową lub finansową. Powoduje to, że leasing finansowy jest droższy i mało popularny

Ze względu na sposób rozliczeń wyróżniamy:
- leasing złotówkowy
- leasing dewizowy

Umowy leasingowe, które funkcjonują w Polsce zobowiązują leasingobiorcę do zapłaty czynszów leasingowych i innych opłat związanych z umową w walucie polskiej czyli w złotówkach. W przypadku leasingu dewizowego rozliczenia czynszów leasingowych i innych opłat związanych z umową ustalane są najczęściej w oparciu o notowania walutowe lub inne wskaźniki finansowe ściśle związane z kursem walut obcych. Rozliczenie konkretnego czynszu leasingowego następuje w złotówkach ale na podstawie aktualnego kursu sprzedaży np. marki niemieckiej w dniu płatności tego czynszu.

Szczególnym przypadkiem, korzystnym w pewnych sytuacjach, może być umowa tzw. releasingu (leasingu zwrotnego), polegająca na zakupie przez leasingodawcę środka trwałego od leasingobiorcy i oddanie mu go następnie w użytkowanie w drodze standardowej umowy leasingu. Leasingobiorca występuje tu w podwójnej roli: sprzedawcy (dostawcy) i leasingobiorcy (użytkownika). Jako sprzedawca otrzymuje od leasingodawcy środki pieniężne w gotówce (pomniejszone oczywiście o wstępne opłaty) oraz pozostaje użytkownikiem przedmiotu leasingu. Jako leasingobiorca otrzymuje możliwość pomniejszenia podatków (odpis rat leasingowych) oraz środki obrotowe mogące posłużyć do intensyfikacji produkcji, marketingu, reklamy itp.