Metodologia UE w dziedzinie statystyki turystyki i klasyfikacja bazy noclegowej
Do turystycznych obiektów zakwaterowania zbiorowego zalecenia zaliczyły: hotele i inne obiekty hotelarskie, obiekty lecznicze, obozy wakacyjne i ochotnicze obozy pracy, środki transportu publicznego, ośrodki konferencyjne, wakacyjne obiekty mieszkalne, kempingi, pola namiotowe i pozostałe obiekty zakwaterowania zbiorowego. Do obiektów zakwaterowania indywidualnego zostały zaliczone własne drugie domy, pokoje wynajęte przy rodzinie, mieszkania wynajęte od osób prywatnych lub za pośrednictwem agencji turystycznych, nieodpłatne zakwaterowanie w mieszkaniach krewnych i znajomych oraz inne zakwaterowanie indywidualne.
Odnośnie odwiedzających, którzy nie korzystają z noclegu ani w obiektach zakwaterowania zbiorowego, ani w obiektach zakwaterowania indywidualnego niektórzy piszą, iż są to tacy odwiedzający, którzy nie nocują w odwiedzanym kraju'. Jest to zbyt duże uproszczenie. W takim przypadku zalecenia nie wykluczają nocowania w odwiedzanym kraju czy miejscowości, ale jedynie wyłączają nocowanie w wyszczególnionym uprzednio rodzaju zakwaterowania. Ta grupa obejmuje zatem odwiedzających jednodniowych, którzy nie nocują w odwiedzanym kraju (miejscowości), ale obejmuje także te osoby, które przebywają dłużej, lecz nocują inaczej niż osoby zaklasyfikowane jako turyści, a mianowicie np. po dziennym pobycie na lądzie wracają na noc na statek zakotwiczony w porcie, co może się powtarzać przez wiele dni.
Dotyczy to także właścicieli jachtów oraz uczestników wycieczek kolejowych, którzy nocują w pociągu. Do tej grupy zalicza się również członków załóg środków transportowych, jeśli nie nocują w kraju przeznaczenia, oraz załogi okrętów wojennych przebywających w porcie w związku z wizytą kurtuazyjną w odwiedzanym kraju, jeśli ich członkowie nocują na pokładzie statku, a nie na terenie tego kraju. W tłumaczeniu Zaleceń wszystkie te osoby umownie objęto wspólną nazwą odwiedzających jednodniowych.
Naszym zdaniem, odpowiedniejszym terminem byłby odwiedzający bez noclegów, przy czym ta łączna grupa dzieliłaby się na trzy podgrupy, tj.:
1) odwiedzających jednodniowych
2) uczestników rejsów
3) członków załóg
Unia Europejska traktuje turystykę jako jedną z ważnych dziedzin swego działania. W 1990 r. Wspólnota Europejska uznała potrzebę ustalania ram, które umożliwiłyby kompilację metod statystycznych poprzez ujednolicenie pojęć i metod przyjętych przez poszczególne kraje członkowskie. Rada Wspólnoty Europejskiej przyjęła dokument pt. Dodatek do Zaleceń Rady Wspólnoty w kwestii metodologów zakresie turystyki.
Wytyczne Wspólnoty Europejskiej, u których podstaw leżą Zalecenia ONZ / WTO, są nieco bardziej szczegółowo zdefiniowane i pozwalają zaadaptować te ostatnie do realiów europejskich, a ponadto stanowią dokument, do którego łatwiej jest się odwołać w czasie przetwarzania danych statystycznych. Wytyczne Wspólnoty wprowadzają pojęcia rezydenta i nierezydenta. Według tych wytycznych trzy podstawowe formy turystyki zostały zdefiniowane jak poniżej.
Turystyka krajowa jest to zespół czynności rezydentów danego obszaru podróżujących do i przebywających w miejscach znajdujących się poza obrębem tego obszaru (a tym samym poza ich stałym otoczeniem).
Turystyka przyjazdowa jest to ogól czynności nierezydentów podróżujących w obrębie danego obszaru, który nie stanowi dla nich stałego otoczenia.
Turystyka wyjazdowa jest to zespół czynności rezydentów danego obszaru podróżujących do i przebywających w miejscach znajdujących się poza obrębem tego obszaru (a tym samym poza ich stałym otoczeniem).
O autorze
Cichy
Pisze i rysuje. Nigdy nie marnuje czasu. Zawsze coś tworzy.
Poprzedni artykuł: | Kraje Trzeciego Świata powstałe po dekolonizacji cz. 2 |
Następny artykuł: | Cechy osobowości |